Elliði Vignisson, bæjarstjóri í Vestmannaeyjum, spyr á Facebook síðu sinni:

„Ríkið hefur nú sett sveitarfélögum fjármálareglur. Það er hið besta mál. Á sama tíma (árið 2011) voru gjöld ríkisins 90 þúsund milljónum meiri en tekjurnar. Það er hið versta mál. Hver á að setja ríkinu fjármálareglur sem farið verður eftir?”

Augljósa svarið við þessari spurningu er: Stjórnarskráin. En í stjórnarskránni eru hvergi að finna neina varnagla við umsvifum og eyðslu ríkisins.

Og í tillögu stjórnlagaráðs, sem kjörið var af minnihluta Alþings, er enga varnagla að finna. Þvert á móti skuldbindur tillaga þess ríkið til margsvíslegra útláta en beinlínis bannar þjóðaratkvæðagreiðslur um skattamál:

„67. gr.
Framkvæmd undirskriftasöfnunar og þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Mál sem lagt er í þjóðaratkvæðagreiðslu að kröfu eða frumkvæði kjósenda samkvæmt  ákvæðum 65. og 66. gr. skal varða almannahag. Á grundvelli þeirra er hvorki hægt að  krefjast atkvæðagreiðslu um fjárlög, fjáraukalög, lög sem sett eru til að framfylgja þjóðrétt­arskuldbindingum né heldur um skattamálefni eða ríkisborgararétt. Þess skal gætt að frum­varp að tillögu kjósenda samrýmist stjórnarskrá. Rísi ágreiningur um hvort mál uppfylli framangreind skilyrði skera dómstólar þar úr.

Í lögum skal kveðið á um framkvæmd málskots eða frumkvæðis kjósenda, svo sem um  form og fyrirsvar fyrir kröfunni, tímalengd til söfnunar undirskrifta og um fyrirkomulag þeirra,  hverju megi til kosta við kynningu, hvernig afturkalla megi kröfuna að fengnum viðbrögðum  Alþingis, svo og um hvernig haga skuli atkvæðagreiðslu.”

Hvers vegna kjósendum er óheimilt að greiða atkvæði um skattamál er óskiljanlegt. Og af hverju ríkinu eru engin takmörk sett eða fjármálareglur er enn óskiljanlegra. Í tillögu stjórnlagaráðs er þannig kveðið á um sjálfbærni þegar kemur að auðlindum og náttúru, en ekkert um sjálfbærni í rekstri ríkisins. Sjálfbærni virðist aldrei eiga við þegar stjórnmálamenn ganga freklega á hagsmuni komandi kynslóða með því að eyða skatttekjum þeirra fyrirfram.